Jak bardzo traumatyczna jest dla kobiety utrata dziecka, wie tylko ona i inna kobieta, która choć raz w życiu poroniła. Jeszcze trudniejsze jednak jest wyobrażenie sobie, jak wiele cierpienia i smutku niosą ze sobą poronienia nawracające. Każde następne odbiera i tak już wątłą nadzieję, że tym razem wszystko będzie dobrze, a na świat przyjdzie żywe i zdrowe dziecko.
Co sprawia, że tak trudno donosić ciążę? Jak lekarze radzą sobie z tego typu problemami? Jakiego rodzaju wsparcia potrzebują kobiety, które mimo prób, wciąż nie mogą donosić ciąży?
Czym są poronienia nawracające?
Poronienia nawracające zwane też nawykowymi diagnozowane są u kobiet, u których co najmniej trzy razy z rzędu doszło do samoistnego przerwania ciąży w pierwszym trymestrze lub dwa razy w okresie późniejszym. Mimo to w Polsce diagnostyka ukierunkowana na znalezienie przyczyn i zastosowanie skutecznej terapii rozpoczyna jest już po drugim poronieniu, niezależnie od momentu jego wystąpienia. Zwiększa to szanse na zahamowanie tego procesu i tym samym uchronienie kobiety przed kolejnym traumatycznym przeżyciem oraz pogłębiającym się poczuciem straty u pary starającej się o dziecko.
Utrata ciąży w przypadku poronień nawracających, zwykle ma miejsce we wczesnym etapie rozwoju zarodka. Zdarza się, że nie udaje się go nawet uwidocznić w badaniu USG, gdy do poronienia dochodzi przed 10 tygodniem ciąży. Dzieje się tak również w sytuacji, gdy do krwawienia wskazującego na poronienie doszło po tym terminie. Wówczas może to świadczyć o wcześniejszym zatrzymaniu rozwoju ciąży. Rzadziej dochodzi do poronień nawracających między 10. a 15 tygodniem ciąży.
Za poronienie nawykowe lekarz może uznać:
- puste jaja płodowe,
- ciąże obumarłe,
- poronienie ciąży żywej,
- ciążę, w przypadku której można stwierdzić jedynie wyższe stężenie beta-HCG (2) we krwi.
Ryzyko kolejnego poronienia po pierwszym wynosi niespełna 1%, co jest ważne i uspokajające dla każdej kobiety, która tylko raz straciła dziecko i chciałaby spróbować ponownie urodzić.
Jakie mogą być przyczyny poronień nawykowych?
Poronienia nawracające mogą mieć wiele przyczyn pojedynczych lub kilka nakładających się na siebie w jednym czasie. Mogą one wynikać między innymi z:
- wad genetycznych rodziców, co przechodzi na genom zarodka,
- chorób przewlekłych:
- nadciśnienia tętniczego,
- cukrzycy typu 1,
- skrajnej niedoczynności tarczycy,
- chorób autoimmunologicznych utrudniających prawidłowe zagnieżdżenie się zarodka,
- wad anatomicznych w obrębie macicy,
- trombofilii wrodzonej, czyli stanu nadkrzepliwości,
- niewydolności fazy lutealnej,
- przewlekłego stresu,
- otyłości,
- niedożywienia.
Poronienia nawracające – jak wygląda diagnostyka w przypadku
Jak wynika z badań i doświadczenia lekarzy zajmujących się terapią kobiet, które poroniły, ryzyko wystąpienia poronienia po pierwszym jest podobne do tego, które ma miejsce po drugim poronieniu. Dlatego szczegółową diagnostykę rozpoczynają oni już po dwóch poronieniach, które nastąpiły jedno po drugim.
Bardzo ważne jest przeanalizowanie każdego poronienia, które do tej pory miało miejsce, pod kątem wieku ciąży, gdy doszło do jej obumarcia. W diagnozie pomocny okazuje się też szczegółowy wywiad lekarski i ginekologiczno-położniczy.
Ginekolog - INTER-MED
Poza tym, w badaniach diagnostycznych lekarz bierze pod uwagę choroby, które mogły się przyczynić do poronienia oraz budowę narządu rodnego kobiety. Bardzo ważne miejsce w diagnostyce zajmują też badania genetyczne obojga rodziców, co pomaga wykluczyć tego rodzaju czynniki.
Poronienia nawracające mogą też mieć przyczyny wieloczynnikowe, co wymaga podjęcia dobrze zaplanowanej wielotorowej terapii. Istotną funkcję pełni tu dobra komunikacja między lekarzem a parą starającą się o dziecko.
Po poronieniu zaleca się szereg testów i badań, które mogą pomóc zidentyfikować przyczyny poronienia i umożliwić lepsze planowanie przyszłych ciąż. Mogą to być badania hormonalne, ultrasonografia, badanie kariotypu, badanie materiału z poronienia, czy badanie immunologiczne.
Może się jednak okazać, że pomimo dokładnej analizy oraz przeprowadzenia wielu testów i badań, nie udaje się jednoznacznie określić, co było przyczyna kolejnego poronienia.
Wsparcie dla kobiet, które wielokrotnie poroniły
Pytaniem, które zadają kobiety zarówno po pierwszym, jak i po nawracającym poronieniu, jest to, które dotyczy możliwej przyczyny stojącej za utratą ciąży. Wiedza w tym przypadku pomaga nie tylko zrozumieć, ale też podjąć odpowiednie kroki, by coś takiego nie powtórzyło się w przyszłości. Dlatego tak ważne są badania diagnostyczne, o których była mowa. Odkrycie przyczyn pozwala na rozpoczęcie skutecznej terapii, co może znacząco ograniczyć lub całkowicie wyeliminować ryzyko kolejnego poronienia.
Wsparcie psychologiczne
Nie mniej ważną formą pomocy jest wsparcie psychologiczne, z którego kobieta może skorzystać. To szansa na odpowiednie przejście przez kolejne etapy żałoby, co ostatecznie pomaga pogodzić się ze stratą. Spotkania z psychologiem zmniejszają też ryzyko zaburzeń depresyjnych. Mogłoby to bowiem jeszcze bardziej utrudnić powrót do codziennych zajęć i podjęcie kolejnej próby zostania matką.
Ważne, aby z pomocy psychologa skorzystała też najbliższa rodzina, w tym partner lub partnerka kobiety, która poroniła. W trakcie spotkań osoby te nie tylko same otrzymają pomoc w poradzeniu sobie z traumatycznym przeżyciem. Dowiedzą się też, jak być wsparciem dla kobiety w żałobie. Istotne jest zarówno to, co do niej mówić, jak i milczące wsparcie w postaci cierpliwej obecności i zrozumienia.
Stowarzyszenia i fora internetowe
Kobieta, która ma za sobą poronienia nawracające może też liczyć na pomoc różnego rodzaju grup wsparcia i stowarzyszeń. Najbardziej znanym w Polsce jest Stowarzyszenie Rodziców Po Poronieniu. Jedną z form pomocy, którą świadczy, jest prowadzenie forum, gdzie rodzice mogą wymieniać się poradami i dzielić własnymi doświadczeniami.
Obecność bliskich
Niezależnie, ile form pomocy jest dostępnych, najważniejsze jest, by kobieta, która poroniła, nie została z tym sama. Ważne są przede wszystkim pierwsze chwile w szpitalu, gdzie personel medyczny powinien być odpowiednio przeszkolony do kontaktu z osobami w żałobie. Poza tym kobieta po poronieniu nie powinna leżeć na sali razem z kobietami, które urodziły zdrowe dzieci lub które dopiero czekają na rozwiązanie.
Te i inne działania mogą bardzo pomóc kobiecie w przejściu przez pierwsze chwile po stracie dziecka. Już sama świadomość, że nie jest z tym sama, pozytywnie wpłynie na to, jak poradzi sobie z tym traumatycznym przeżyciem.
