Choroby przenoszone drogą płciową, zwane także wenerycznymi to grupa schorzeń, których cechą wspólną są ścieżki zakażenia czyli tradycyjny stosunek seksualny, kontakty analne oraz oralne. Przed chorobami wenerycznymi dość łatwo się ustrzec stosując prezerwatywy, a jednocześnie trudno pacjentom skojarzyć objawy ze schorzeniem przenoszonym drogą płciową. Oto najpopularniejsze choroby weneryczne, które mogą znacząco wpływać na zdrowie i dalsze życie pacjentów.
Choć wydaje się, że świadomość na temat chorób przenoszonych drogą płciową jest szeroka, obecnie znów mamy do czynienia ze wzrostem zachorowalności np. na kiłę. Okazuje się, że młodzi luzie chętnie stosują środki antykoncepcyjne, które zapobiegają ciąży, jednak podczas przygodnych stosunków, często zapominają o jedynym zabezpieczeniu, które może ich ustrzec także przed chorobami wenerycznymi, czyli o prezerwatywie. Dziś często wydaje się nam, że choroby weneryczne występują bardzo rzadko. Błędem jest, szczególnie wśród młodych ludzi, przekonanie, że ten rodzaj chorób ich nigdy nie dotknie.
Popularne choroby weneryczne wywoływane bakteriami
Kiła – rozwija się podstępnie
Kiła znana jest ludzkości w szerszym wymiarze od XV wieku. Od tego czasu różnie ją nazywano np. syfilisem, panią francą, ospą miłosną oraz dzikim świerzbem. Choroba przez wiele lat może pozostać niezauważona a jej objawy mylone z zupełnie innymi chorobami. Rozpoznać ją można z pomocą tradycyjnego badania fizykalnego, jednak potwierdzenie jest możliwe tylko w drodze badań laboratoryjnych. Chorobę wywołuje bakteria – krętek blady, który dostaje się do organizmu przez błony śluzowe lub uszkodzoną skórę. Chorobą może także zarazić się dziecko w łonie matki, poprzez zakażone łożysko. Objawy kiły dzieli się na wczesne i późne. Kiła wczesna trwa około 2 lat i dzieli się na dwie fazy. Pierwsza z nich, daje objawy w postaci bezbolesnej grudki w okolicach wchłonięcia bakterii (najczęściej okolice narządów płciowych) oraz niebolesne, powiększone węzły chłonne. Dla wielu pacjentów, objawy te są niezauważalne.
Druga faza kiły wczesnej rozpoczyna się dopiero po kilku miesiącach. Na skórze w tym czasie pojawia się wysypka, może pojawić się podwyższona temperatura, bóle gardła, nieuzasadniona utrata wagi. Ten etap może trwać do dwóch lat, a potem choroba przechodzi w fazę późną, która nieleczona, prowadzi często do poważnych konsekwencji zdrowotnych, ponieważ bakteria wciąż krąży w organizmie i uszkadza narządy wewnętrzne. Późne objawy choroby obejmują zaatakowanie mózgu, rdzenia kręgowego, układu nerwowego oraz układu sercowo-naczyniowego. Na tym etapie, w dalszym ciągu na skórze mogą pojawiać się zmiany. Pacjenci mogą żyć z nieleczoną kiłą nawet trzydzieści lat. Leczenie kiły obejmuje przyjmowanie penicyliny, a w jej późniejszej fazie, także leczenie zaatakowanych, pozostałych narządów i układów.
Rzeżączka – łatwa droga zakażenia
Rzeżączką można zarazić się poprzez analny, oralny lub tradycyjny stosunek płciowy. Zakażenie jest także możliwe na skutek używania tych samych rzeczy lub korzystania z sauny czy basenu. Objawy zarażenia są bardziej widoczne u mężczyzn, u których występuje charakterystyczny, ropny wyciek z cewki moczowej. U kobiet najczęściej pojawiają się upławy, zapalenie cewki moczowej lub kanału szyjki macicy, co bywa objawem także innych chorób i nie zawsze kojarzone jest z rzeżączką. Czasem, szczególnie u kobiet pojawiają się także zmiany skórne w obrębie dłoni i stóp. Rzeżączka jest chorobą uleczalną. Najczęściej stosuje się penicylinę lub inne rodzaje antybiotyków dobierane przez specjalistę. Powikłania nieleczonej rzeżączki to m.in. zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowych, niepłodność oraz zapalenie stawów. Choroba diagnozowana jest na podstawie badań fizykalnych, ale przede wszystkim podczas badania bakteriologicznego.
Popularne choroby przenoszone drogą płciową wywoływane wirusami
AIDS – nabyte upośledzenie odporności
AIDS czyli upośledzenie odporności o charakterze nabytym wywołane przez wirus HIV (Human Immunodeficiency Virus). Do zakażenia może dojść poprzez krew (wstrzyknięcie, przetoczenie krwi), poprzez uszkodzoną błonę śluzową (np. podczas stosunku seksualnego) lub w wyniku kontaktu np. uszkodzonej skóry z nieodkażonymi maszynkami lub nożyczkami (np. u fryzjera lub u kosmetyczki). Pierwsze objawy, najczęściej pojawiają się po około 3 tygodniach od zakażenia i przypominają objawy zwykłej grypy, czyli podwyższona temperatura do około 38-39 stopni, osłabienie, bóle mięśni i stawów, czasem wysypka. Ten okres trwa około 2 tygodni, po czym choroba wchodzi w fazę bezobjawową, która może trwać nawet kilkanaście lat, a jedynym objawem mogą być powiększone węzły chłonne.
W miarę upływu czasu i namnażania się wirusa, pojawiają się takie objawy jak powiększona śledziona, utrata wagi, pocenie nocne, uczucie zmęczenia lub biegunka. Ostatnia faza choroby, to przede wszystkim bardzo niski poziom limfocytów, który sprawia, że organizm nie jest w stanie bronić się samodzielnie. Objawy w ostatniej fazie choroby to między innymi demencja, kaszel, duszność, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, grzybice w obrębie przewodu pokarmowego, bóle głowy, przewlekłe biegunki o charakterze ostrym. Obecnie choroba w dalszym ciągu nie jest całkowicie uleczalna. Medycyna znalazła jednak sposoby, aby wydłużyć i poprawić jakość życia chorych.
Wirusowe Zapalenie Wątroby typu B – to także choroba przenoszona drogą płciową
Do zakażenia dochodzi głównie przez krew, jednak jest to także choroba, którą można zarazić się drogą płciową. Objawy zwiastujące zakażenie przypominają objawy typowej grypy. Występuje gorączka, bóle mięśni i ogólne osłabienie. W zaawansowanej fazie choroby dochodzi do zażółcenia skóry oraz białek oczu, bóle pod prawym żebrem, odbarwiony kał oraz powiększenie wątroby. Jeśli choroba przejdzie w fazę przewlekłą, dochodzi do powolnego uszkadzania wątroby i ostatecznie, do jej marskości.
To tylko niektóre z niebezpiecznych chorób wenerycznych. Leczenie a nawet wyleczenie wielu z nich jest możliwe, szczególnie wówczas, gdy choroba jest w fazie początkowej. Niezwykle ważna jest zarówno profilaktyka jak i przeprowadzanie badań wówczas, gdy doszło do nieplanowanego, potencjalnie niebezpiecznego kontaktu seksualnego. W takiej sytuacji należy niezwłocznie udać się do lekarza pierwszego kontaktu lub poradni dermatologiczno – wenerologicznej. Choroby weneryczne. Nie lekceważ objawów! Zrób badania nawet wówczas, gdy nic Ci nie dolega, ale miałeś przygodne kontakty seksualne.
