Zespół ciasnoty podbarkowej to problem zdrowotny, który dotyka zarówno sportowców, jak i osoby wykonujące wybrane grupy zawodów. Sprzyja mu bowiem częste unoszenie rąk do góry, co ma miejsce między innymi w siatkówce, piłce ręcznej i tenisie oraz w trakcie pracy na budowie.
Jak go rozpoznać, co dokładnie może go wywołać oraz na czym polega leczenie?
Czym jest zespół ciasnoty podbarkowej?
Zwany też cieśnią podbarkową zespół ciasnoty podbarkowej to schorzenie, które dotyka staw ramienny.
W zdrowym barku przestrzeń, która występuje pomiędzy głową kości ramiennej a wyrostkiem barkowym, wynosi od 1 do 1,5 cm. Problem pojawia się w sytuacji, gdy z różnych powodów dojdzie do jej zmniejszenia. Skutkuje to kompresją okolicznych struktur wchodzących w skład stawu barkowego oraz uciskiem na ścięgna i kaletkę. Wszystko to może prowadzić do stanów zapalnych i zmniejszenia zakresu ruchu w stawie barkowym. Dochodzi wówczas do konfliktu między guzkiem większym kości ramiennej a sklepieniem kruczo-barkowym.
Zespół cieśni podbarkowej to stan, które nie pojawia się w jednej chwili, ale rozwija się stopniowo.
Zgodnie z klasyfikacją Neera wyróżnia się 3 etapy:
- I — na tym etapie zmiany są jeszcze odwracalne, choć w obrębie kaletki podbarkowej oraz stożka rotatorów pojawia się stan zapalny i tkliwość guzka,
- II — zmiany, do których dochodzi na tym etapie, są już nieodwracalne i objawiają się zwłóknieniami i zapaleniem ścięgien, a w stawie dochodzi do ograniczenia zakresu jego ruchomości,
- III — dostrzec tu można zwapnienia połączone z całkowitym lub częściowym uszkodzeniem mięśni, będących częścią stożka rotatorów i wszystkie te zmiany są nieodwracalne; nie zmienia się też nic, gdy chodzi o ograniczenia ruchomości stawu barkowego.
Jakie są przyczyny zespołu cieśni podbarkowej?
Jakie są przyczyny zespołu cieśni podbarkowej?
Zmiany patologiczne, do których należy zespół cieśni podbarkowej, bardzo często mają związek z zapaleniem struktury anatomicznej i ze zmianami zwyrodnieniowymi.
Mikrourazy, do których dochodzi w trakcie wieloletniej pracy, która wymaga unoszenia do góry rąk, czy też intensywne treningi piłki siatkowej, tenisa, czy piłki ręcznej, to czynniki, które bardzo mocno zwiększają ryzyko pojawienia się problemów zdrowotnych w postaci cieśni podbarkowej.
Do innych przyczyn należą:
- wady postawy twojego ciała, w tym garbienie się i ramiona wysunięte w przód,
- urazy w obrębie ramienia, obręczy barkowej i stożka rotatorów,
- niestabilność stawu ramiennego,
- zapalenie kaletki podbarkowej,
- zmiany zwyrodnieniowe:
- stawu barkowo-obojczykowego,
- wyrostka barkowego,
- haczykowaty kształt wyrostka barkowego,
- wąska przestrzeń podbarkowa,
- zaburzenia kinematyki łopatki,
- duży wysiłek fizyczny i przeciążanie stawu barkowego.
Zespół ciasnoty podbarkowej – najczęstsze objawy
Tym, co powinno zwrócić twoją uwagę, są różnego rodzaju dolegliwości bólowe w obrębie barku. To może być ból:
- w trakcie podnoszenia rąk nad głowę i wykonywania czynności, które tego wymagają,
- w nocy, zwiększający się, gdy leżysz z ramieniem dotkniętym przez zespół ciasnoty podbarkowej nad głową,
- który wywołuje sztywność karku,
- promieniujący do bocznej części ramienia,
- wywołujący tkliwość z przodu ramienia,
- w trakcie sięgania za plecy, do tylnej kieszeni, w trakcie zasuwania zamka, zapinania biustonosza i czesania włosów.
Na czym polega leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej?
Zespół ciasnoty podbarkowej może być leczony zarówno zachowawczo, jak i operacyjnie. Wiele zależy od stopnia zaawansowania choroby i rozmiaru uszkodzeń, do jakich doszło w stawie barkowym.
Leczenie zachowawcze
Leczenie zachowawcze może przybrać różną formę, jednak najlepszym rozwiązaniem będzie skorzystanie z konsultacji u fizjoterapeuty. Oceni on stopień zaawansowania zespołu ciasnoty podbarkowej i pomoże dobrać odpowiednie metody zaliczane do leczenia zachowawczego.
Ograniczenie aktywności barku
Pierwszym krokiem na drodze do zdrowia jest odciążenie zajętej przez cieśń podbarkową strony. Dlatego unikaj tych czynności, które wymagają sięgania ręką ponad głowę, czy za plecy. Nie tylko zmniejszą się dzięki temu dolegliwości bólowe, ale też wesprzesz procesy regeneracyjne zachodzące w twoim organizmie.
Gorące i zimne okłady
We wczesnym stadium rozwoju schorzenia, ulgę mogą przynosić okłady z lodu lub gorącej wody w butelce albo termoforze. Lód przed przyłożeniem do ciała owiń w ścierkę, by uniknąć odmrożenia. Nie przekraczaj też jednorazowo 20 minut i nie rób tego częściej niż dwa razy dziennie.
Gdy chodzi o gorący kompres, to również czas jego trwania powinien wynosić maksymalnie 20 minut i być wykonywany mniej więcej co dwie godziny.
Jeśli masz niepokojące odczucia na skórze w trakcie stosowaniu okładów, skorzystaj z porady lekarza lub rehabilitanta.
Rehabilitacja
Rehabilitacja opierająca się na terapii manualnej i ćwiczeniach połączona z fizykoterapią to bardzo ważny element leczenia zespołu ciasnoty podbarkowej. Zawsze powinna ona być dobrana indywidualnie do stopnia zaawansowania schorzenia i dostosowana do ogólnego stanu twojego zdrowia oraz możliwości fizycznych. Rehabilitacja może obejmować kinezjotaping, sonofeedback, suche igłowanie, akupunkturę i masaż terapeutyczny.
Pamiętaj, aby ściśle stosować się do zaleceń rehabilitanta, zwłaszcza tych dotyczących ćwiczeń, które masz wykonywać w domu.
Wsparciem dla rehabilitacji mogą być zabiegi fizykoterapeutyczne, do których należy:
- magnetoterapia,
- laseroterpia,
- krioterapia,
- ćwiczenia izometryczne mięśni stabilizujących staw ramienny,
- elektroterapia,
- ultradźwięki.
Dzięki tak połączonej terapii masz duże szanse, aby poprawić zakres ruchu barku oraz wzmocnić mięśnie stożka rotatorów.
Leczenie operacyjne
Brak wyraźnej poprawy i efektów leczenia zachowawczego stosowanego przez minimum pół roku to często wystarczający powód, dla którego lekarz może zdecydować o leczeniu operacyjnym. Najczęściej obecnie stosowaną techniką zabiegową jest artroskopia dekompresji podparkowej. Polega ona na wprowadzeniu przez niewielkie nacięcia w skórze zestawu narzędzi chirurgicznych i małej kamry, która pozwala na obserwację pola zabiegowego na monitorze.
W trakcie zabiegu chirurg oczyszcza kaletkę podbarkową i przeprowadza resekcję więzadła kruczo-barkowego oraz przednio-bocznej krawędzi wyrostka barkowego łopatki.
Dzięki temu, że zabieg jest małoinwazyjny, krótsza jest też rehabilitacja i czas powrotu do pełnej sprawności.
